سوگند

امشب نارا، تورا در یاسهای سپید کفن خواهم کرد، تا دگر بار تولد یابی،از یاس...به یاس.

چرا واژه ها از من فرار می کنند نارا؟ شاید هراس حس مشترکی است بین ما.این همه شعر به چه کار این دل می آید؟

شـــــعر مگر چیــســت نــارا؟جز دو سه واژه نابالغ که به حرمت ردیف و قافیه با هم مدارا می کنند؟غربت مگر جز این است که در رویا سرشار باشیم و در حضور تهی؟کاش فاصله ها عاشق می شدند تا شوقی بود برای رسیدن.کاش دیوارهای خانه مان از شیشه بودند نارا...

نارا...نارای غمگین من، در این تنهایی متروک به چه دل خوش کرده ایم جز به چند حرفی های ساده یک اسم؟ دلتنگم نارا...خوب می دانم، که حضور مقدس کسی از خلوت تو رخت بر نمی بندد.خوب می دانم که دلت بهانه می گیرد.اما تو...تو نمی دانی!

نمی دانی نارا، نمی دانی...که چه آیینه وار شکستیم در این باران ِسنگ.ندیدی که چه غریبانه نوشتند مارا، بر کاغذهای سیاه...آه اگـــــر مهلتی بــود بود نارا، میــرویــیــدیم...

نگاهم را که ندیدی نارا، پر از تمنای ماندن بود.دستهایش نارا...دستهامان پر از شکوفه بودند آنشب.
                 می دانی؟...
                                  ...
                                 نمی دانی...

 نمی دانی که چه نفَسی می گیرد این همه فریاد، از این تن بی نفَس.نفرین بر فاصله،و بر لحظه های خاک خورده انتظار.نمی دانی که چه محال است،، با او، از او گفتن...

پس با تو خواهم گفت نارا، این ناتمام ترین قصه را.با تو سوگند خواهم خورد.که از میان این آدمکـــها، نارای من را تنها او می شناسد. هزار فصل سرد هم که بیاید و بگذرد،برفهای سیاه هم اگر باریدن گیرند، به ســـکوت سوگند...وبه آبروی آیـــنه:

"فصل آشنایی ما

             ســبز

                                خواهد ماند، باقی"
                                    
    

                     و امشب نارا، تو دگر بار تولد خواهی یافت..از یــــــاس...به یـــــاس...